Libroj
Familia sagao
Paroli pri Cent jaroj da soleco, la ĉefa romano de Gabriel García Márquez, kolombiano naturalizita meksikano, ŝajnus redundance: la verkoj pri ĝia aŭtoro, kaj okaze de lia Nobel-premio pri literaturo en 1982 kaj okaze de lia morto en 2014, estas sennombraj. Literatura Foiro omaĝis lin per artikolo de ĵurnalisto, kiu estis lin koninta persone kaj kiu reliefigis la ĉefan memdifinon de Márquez: „Mia unua kaj unika vokiĝo estas ĵurnalismo”, li diris en intervjuo ĉe Radio Havano en 1976. 1
La Nobel-premio estis al li atribuita kun jena motivaĵo: „pro liaj romanoj kaj rakontoj, en kiuj fantasto kaj realo estas kombinitaj en mondo riĉe kunmetita, kiu reflektas la vivon kaj la konfliktojn de unu kontinento”. La parolado, per kiu li akceptis la premion en Stokholmo, havis la temon La soleco de Latin-Ameriko, kaj en ĝi Márquez denuncis la diktaturojn kaj kruelaĵojn, okazintajn en tiuj landoj, pri kiuj Eŭropo eĉ ne sciis, aŭ ne volis scii. 2 „Tiu realo ne estas papera, sed vivas kun ni kaj kondiĉas ĉiun momenton de niaj sennombraj ĉiutagaj mortoj.”
La cetero de la artikolo estas konsultebla en la sekcio por abonantoj.
Gabriel García Márquez: Cent jaroj da soleco. Tr. F. de Diego. Eld. Mondial, Novjorko, 2015 (3a eldono). 414 paĝoj. Broŝurita.
Por mendi, vi iru al la Retbutiko.
|
Tiu ĉi artikolo povas esti libere kopiita aŭ tradukita por nekomercaj celoj, se oni mencias la fonton:
Artikolo de Carlo Minnaja el MONATO (www.monato.be). Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: 2023-03-28 |