Libroj

Historio, kiu fariĝas parto de la historio

Oni atribuas al Konfuceo la jenan saĝan frazon: „Se vi volas scii la estontecon, studu la pasintecon”. Pri tio mi pensis dum la tuta legado de Historio de la Esperanta Literaturo, larĝspira verkego de Carlo Minnaja kaj Giorgio Silfer. La pli-ol-700-paĝa, grandformata, tole bindita, fortika volumo destiniĝas al honora loko sur la bretaro de ĉiu esperantisto, kiu konsideras la lingvon kiel vere seriozan kulturfenomenon. Kaj se skeptikulo ĝin tralegos sen blinda antaŭjuĝo, tiam li, certe, ricevos skuon je siaj duboj pri la signifo de Esperanto en ĝia dua jarcento. Vere konvinka verko!

Tra la libro menciiĝas miloj da aŭtoroj, kiuj pli aŭ malpli grave kontribuis al la esperanta literaturo, inter la jaroj 1887 kaj 2012 (kun aludoj ĝis 2015) – kaj tio sufiĉus por montri, ke Esperanto ne estas simple ludo de viziuloj. Prozo, poezio, teatro, eseo, revuoj, diversaj skoloj – vasta estas la analizado. Oni plej ofte emfazas la originalan literaturon, krom se tradukoj estas vere elstaraj. Sed ne temas simple pri longa listego. Ĉiu aŭtoro ricevas komenton, kaj la komentoj estas nepre sagacaj kaj kleraj. Neniu ricevas nemerititan laŭdon, neniu ricevas maljustan kritikon. Por la leganto la avantaĝo estas, ke se iu verko estas substrekita kiel grava, tiam li povas fidi, ke tia ĝi certe ja estas. Oni evidente verkis ne por plaĉi al aŭtoroj, sed por rigore analizi la verkojn. Kurioze, ke tra la libro ofte oni legas la epiteton morna.

La cetero de la artikolo estas konsultebla en la sekcio por abonantoj.

Carlo Minnaja kaj Giorgio Silfer: Historio de la Esperanta Literaturo. Eld. LF-koop, La Chaux-de-Fonds, 2015. 748 paĝoj. Bindita. ISBN 3-906595-21-8.

Por mendi, vi iru al la Retbutiko.