Eseoj

LITERATURO

Mirèio: mirinda verko en mirinda lingvo

Antaŭ kelkaj jaroj mi feriis en la langvedoka regiono de Francio, kaj tie mi havis la okazon ĉeesti interesan prelegon pri la okcitana lingvo. Imponis min la beleco de tiu ne plu bone konata lingvo. Estis evidente, ke la plimulto de la aŭskultantoj estas francoj, kiuj scias malmulton, aŭ eĉ nenion, pri tiu lingvo, kiu iam estis disvastigita tra granda parto de Francio. Dum la mezepoko ĝi estis la muzikeca lingvo de la famaj trobadoroj, kiuj (laŭ PIV) „ricevis disĉiplojn en Nord-Francio kaj en Germanujo”. Eble oni povus aldoni Portugalion al tiu listo, ĉar kiam mi loĝis en tiu lando, oni diris al mi, ke la stilo de la fadoj (kantoj) de la studentoj ĉe la universitato en Coimbra devenas de la trobadora tradicio.

Frédéric Mistral

Ekde mia restado en Langvedoko, mi forte deziris lerni pli pri la okcitana. Mi jam sciis, ke la plej fama poeto de la provenca dialekto de la okcitana estas Frédéric Mistral (1830-1914), aŭtoro de la longa poezia verko Mirèio. Kiam mi estis studento, mi legis pri tiu verko kaj pri Mistral, en la libro Lettres de mon Moulin (Leteroj el mia muelejo) de Alphonse Daudet, sed mi sciis malmulton pri la vivo kaj laboro de Mistral mem. Poste mi konstatis, ke li estis batalanto por la sendependeco de Provenco, kunfondinto de la literatura kaj kultura asocio Félibrige, leksikografo kaj korifeo de la movado por la restaŭro de la provenca lingvo, kiun li priskribis kiel „la unua literatura lingvo de la civilizita Eŭropo”.

La cetero de la artikolo estas konsultebla en la sekcio por abonantoj.