Ĉiuj poemoj de Zamenhof

Kiam L.L. Zamenhof unue entreprenis la utopian taskon realigi la unuan (lingvan) parton de sia revo por „unuigi la tutan homaron en familion”, li decidis ke, por ke lia Internacia Lingvo estu vera homa lingvo, ĝi nepre devas havi la kapablon ne nur komuniki tion, kio rilatas al bezonoj de la praktika vivo, sed ankaŭ la pensojn kaj sentojn de la homa spirito. Pro tio li tre frue komencis verki versaĵojn kaj literaturon en sia lingvo kaj tiel li iniciatis la kreivan procezon, kiu kondukis al la iom-post-ioma apero de ege respektinda amaso da monde valoraj literaturaĵoj, precipe de poezio.

Zamenhof mem ne pretendis esti poeto. Liaj komencaj provoj verki poezion, kvankam evidente sinceraj kaj kelkfoje kortuŝaj, hodiaŭ ŝajnas naivaj. En liaj postaj kaj pli maturaj poemoj li pli sukcese demonstris, ke Esperanto estas tre taŭga kaj esprimriĉa ilo por la kreo de respektinda poezio. Ĝis hodiaŭ tio estas abunde pruvita. En neniu alia medio konstante aperas en la sama lingvo valora poezio, verkita de viroj kaj virinoj el preskaŭ ĉiu lando, el ĉiu kontinento kaj de ĉiu raso, ĉiu klaso kaj ĉiu fono.

La cetero de la artikolo estas konsultebla en la sekcio por abonantoj.

Gerrit Berveling (aranĝinto): La poemoj (kompleta poemaro de L. L. Zamenhof). Eld. Espero, Slovakio, 2016. 56 paĝoj, broŝurita. ISBN 978-80-89366-45-3.

Por mendi, iru al la Retbutiko.