Dum longa tempo afrikaj virinoj estis viktimoj de maljusteco. Iliaj edzoj konsideris ilin laboriloj, kiuj devas fari kamparajn laborojn, serĉi kaj produkti nutraĵojn kaj okupiĝi pri multnombraj infanoj. Virinoj, kontraste al iliaj fratoj, ne rajtis eniri lernejojn. Feliĉe jen kaj jen leviĝas voĉoj, kiuj postulas egalecon por ambaŭ seksoj .
La viroj komencas kompreni, ke virinoj povas kontribui al la progreso de la lando. Nun, filinoj rajtas lerni samkiel filoj. Virinoj sidas en oficejoj kaj faras tion, kio antaŭe estis malfacila por virinoj. Ili decidas pri la estonteco de la lando. Finfine oni komprenis, ke „klerigi virinon estas klerigi la tutan socion”, kaj ke la progreso de la lando dependas de la klerig-nivelo de la patrinoj.
Ni, afrikaninoj, multe dankas al Unuiĝintaj Nacioj (UN), kiuj en 1977 deklaris la 8an de marto virina tago. Tio signifas, ke ni, virinoj, devas nin konsideri egalaj al viroj, kaj la egaleco inkluzivas seksegalecon.
Mi estas patrino vivanta en Norda Kivuo (en Demokratia Respubliko Kongo), kie virinoj daŭre suferas pro militoj. La interetnaj malamoj, la subitaj miskomprenoj inter fratoj – kiuj tamen dum jaroj kune vivis – kondukis al ĉiutagaj bataloj en Kongo, Burundo, Ruando kaj Ugando, situantaj ĉirkaŭ la grandaj lagoj de Afriko.
Anstataŭ zorgi pri la bonstato de siaj landoj, anstataŭ pensi pri la estonteco de siaj gefiloj, la viroj perdas tempon pensante, kiel malkunigi tion, kio estas kuna. Ni, virinoj, ne konsentas pri iliaj vidpunktoj, ĉar ĝuste ni estas viktimoj. Ĉu vi povas imagi, kiom da virinoj oni perfortis ekde la komenco de la milito? La malamiko de ĉiu progreso estas malsekureco.
Ni, virinoj el evolulandoj, diras „Ne!” al seksperfortoj kaj „Jes!” al plukonstruado de lernejoj por batali kontraŭ nescio. „Jes!” al partopreno en ĉiuj decidoj, kiuj koncernas la estontecon de niaj landoj.
| Per tiu ĉi teksto ĝia aŭtoro gajnis la sepan lokon en la konkurso „Premio Paul Gubbins por Nova Ĵurnalisma Talento” |