En pluraj landoj oni uzas saman vorton (itale „lingua”, france „langue”, greke „γλώσσα” ktp) por indiki kaj muskolon situantan ene de la buŝo (esperante: „lango”) kaj idiomon (esperante: „lingvo”). Tiu kutimo baziĝas verŝajne sur la malaktualiĝinta konvinko, ke lingvo estas nepre sinonimo de parolado, de agado efektivigata pere de la voĉo.

Ni tamen jam bone konscias, kiom da alternativaj sistemoj ekzistas en la nuna epoko por komunikiĝi kun aliaj homoj sen uzi la voĉon. Unu rigardo aŭ rapida gesto de la manoj diras fojfoje pli multe ol severa patra skoldo (ĉu mem malaktualiĝinta?) aŭ senfina sacerdota prediko (ankoraŭ aktuala). Estas nun klare, kiel al fakuloj, tiel al nefakuloj, ke la koncepto de lingvo estas multe pli vasta ol antaŭe kredite. Kiel „lingvaj agoj” povas esti determinitaj plej diversaj manieroj komunikiĝi, inkluzive laŭdire de muziko, fotografio aŭ pentrarto.

La cetero de la artikolo estas konsultebla en la sekcio por abonantoj.

Roberto PIGRO

Tiu ĉi artikolo povas esti libere kopiita aŭ tradukita por nekomercaj celoj, se oni mencias la fonton: Artikolo de Roberto Pigro el MONATO (www.monato.be).

Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: 2023-03-28