Nekrologo

Danksaluto

La ĉi-jaran someron mi certe memoros pro la aĉaj novaĵoj, kiuj, hazarde ĉiam en la vesperaj horoj, senkompate atingis mian modernulan – t.e. ĉiam enretan – poŝon. Iu interrompu, bonvole, la anatemon; kaj baldaŭ rekomenciĝu la pluvoj, rapide revenu la malvarmo, ĉar ĝis nun la somero estis terure kruda.

Post la novaĵo pri supozita glaciaĵ-kamiono, kiu semis morton en suda Francio kaj puŝfaligis senkulpajn homojn kvazaŭ keglojn, kaj tiu pri la puĉ-klopodo en Turkio (kuntreninta siavice la morton de centoj da homoj en nur unu nokto), ĉi-foje plej neatendite jen „vibris” en mia poŝo (dum trankvila, vespera, vere rilaksa promenado) ankaŭ la superreala novaĵo pri la forpaso de nia ĉefredaktoro – kaj mia, nia amiko – Paul Gubbins: mallonga, malambigua mesaĝo, kiu estigis veran fulmon en la sennuba (kaj tiumomente senluma) itala ĉielo super mia kapo.

La cetero de la artikolo estas konsultebla en la sekcio por abonantoj.