Lingvo

SLOVENIO/IRLANDO

Ĉu eblas malami sian lingvon kaj preferi alian?

Oni rajtas suspekti, ke malmultaj homoj pensas ofte pri la idiomo, kiun ili ĉiutage parolas. Verŝajne ili simple kaj indiferente eligas vortojn kaj frazojn, kiujn ili lernis kiam ili estis infanoj, kun la aldono de hodiaŭaj slangaj esprimoj. Por tiuj, lingvo ne similas al muziko, ne estas io, pri kio oni aktive interesiĝas, kion oni amas aŭ malamas, kion oni admiras kaj kritikas. Nek ĝi estas temo de diskuto.

Iutage, antaŭ kelkaj monatoj, la verkanto veturis trajne kun la propra edzino al urbo situanta en okcidenta Irlando. Moja (ĉi tiu estas ŝia nomo) sidis apud du junaj virinoj, kiuj kune konversaciis en lingvo, kiun ŝi ne rekonis. Ŝi ja estas scivola persono, kiu neniam povas aŭdi nekonatan lingvon sen demandi la parolanton, pri kiu lingvo temas. Ĉi tio kaŭzas al la verkanto, kiu malŝatas esti entrudiĝema, iom da embaraso. Evidente la lingvo uzata de la junulinoj estis iu slava, ĉar rekoneblis la vorto pivo („biero”, unu el la plej ofte uzataj vortoj en Irlando), kaj sendube temis pri lingvo de lando, kiun ni neniam vizitis. La junulinoj, tre afable, respondis, ke la koncerna lingvo estas la slovena kaj ke ili devenas de Slovenio. Plie, unu el ili asertis, ke la slovena posedas unikaĵon, kiun oni nuntempe trovas nur en la klasikaj lingvoj, ne en aliaj modernaj idiomoj: en la slovena ekzistas ne nur du gramatikaj nombroj (singularo kaj pluralo), sed ankaŭ dualo. La verkanto provis mencii, ke duala nombro ja troviĝas ankaŭ en keltaj lingvoj, kiel la skot-gaela, sed tiu kunvojaĝantino ne aŭskultis.

La cetero de la artikolo estas konsultebla en la sekcio por abonantoj.