Eseoj

Apologio de Vita Mea

Finfine mi jam atingis la lastan (aŭ antaŭlastan) jardekon de mia ne aparte renoma ekzisto en ĉi tiu plej bona el ĉiuj eblaj mondoj.

Mi animas min per la certiĝo, ke naŭdekjaruloj ne plu estas rigardataj kiel veraj maljunuloj. Oni diras, ke en Mezepoko malmultaj viroj postvivis la aĝon de tridek aŭ kvardek jaroj (kaj la virinoj verŝajne eĉ pli mallonge). Hodiaŭ, pro la mirinda progreso de la medicina scienco, pli kaj pli da homoj (de ambaŭ seksoj) iĝas centjaruloj. Eĉ en la malgranda kampara urbo, kie mi loĝas, pluraj el niaj najbaroj jam povis festi sian centjaran datrevenon. Kompreneble, por ke tia evento estu vere festinda, la sano de la koncerna veterano aŭ veteranino devas esti relative bona.

La cetero de la artikolo estas konsultebla en la sekcio por abonantoj.